- Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι άνθρωποι αδυνατούν να το δουν.
- Ποιο;
- Πως οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί, αλλά εξίσου αγαπητοί.
- Τι νομίζεις ότι βλέπουν οι άνθρωποι επομένως;
- Βλέπουν τη διαφορετικότητα ως κάτι απειλητικό, κακό και προσπαθούν να την πολεμήσουν.
- Και έτσι που τους οδηγεί αυτό;
- Στο να γίνονται όλο και πιο βίαιοι.
- Τι δυσκολεύει τους ανθρώπους να αποδεχθούν το διαφορετικό πιστεύεις;
- Το γεγονός πως δεν γνωρίζουν ούτε καν τους εαυτούς τους και έτσι δεν μπαίνουν στην διαδικασία να μάθουν ούτε τους άλλους.
- Υπάρχει ρατσισμός ανάμεσα στα παιδιά;
- Ναι! Αν και σε αυτό ευθύνη φέρουν οι γονείς. Το τι λένε στα παιδιά και πως τα παιδιά τους βλέπουν να συμπεριφέρονται έχει σημασία.
- Τι νομίζεις ότι θα μας βοηθούσε να αποδεχθούμε πράγματα που διαφέρουν από εμάς;
- Το να μιλάμε. Όπως η βία φέρνει βία, έτσι τα λόγια φέρνουν άνοιγμα και αποδοχή.
- Πως φαντάζεσαι έναν κόσμο γεμάτο αποδοχή;
- Φαντάζομαι έναν κόσμο όμορφο όπου όλοι θα μπορούν να είναι φίλοι και ο καθένας θα βάζει το λιθαράκι του.
Η διαφορετικότητα είναι το μέσο εκείνο που μας βοηθά να εξελισσόμαστε. Αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα, οι άνθρωποι μπορούμε να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που μπορεί και θέλει να εμπεριέχει διαφορετικά γνωρίσματα και να εμπλουτίζεται συνεχώς.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας έχει ως εξής: Εγώ έρχομαι και φτιάχνω σε ένα χαρτί ένα τριαντάφυλλο, ένας άλλος άνθρωπος θα έρθει και θα φτιάξει τον άνθρωπο που το κρατάει και ένας άλλος το περιβάλλον γύρω από το τριαντάφυλλο. Εάν όλοι φτιάχναμε μόνο τα τριαντάφυλλα, τότε θα χάναμε τη συνολική εικόνα.
Αξιοποιώντας, επομένως, τα δυνατά σημεία του καθένα μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε έργα τέχνης, εμπνευσμένα και γεμάτα από αγάπη, φροντίδα και νοιάξιμο. Να τι κερδίζουμε αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα.
Λεϊμονή Χρύσα – Ψυχολόγος
1η Δημοσίευση στην εφημερίδα: “Θεσσαλία”