Δουλεύοντας με γονείς και εφήβους, το αυτί μου έχει συνηθίσει να ακούει παράπονα για τη νέα γενιά. Πως μιλάει άσχημα, πως συμπεριφέρεται ανάρμοστα, πως δεν έχει τρόπους, πως αυτά που ακούει δεν ακούγονται, πως αυτά που πιστεύει δεν υφίστανται, πως είναι στον κόσμο της, πως δεν τη νοιάζει τίποτα… πως… πως… πως…. Και ο κατάλογος του κατηγορητηρίου ατελείωτος. Φαίνεται, μάλιστα, πως μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας συμμερίζεται την παραπάνω άποψη.
Διαβάστε περισσότερα
Συχνά πυκνά, όμως, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται:
Πως γίνεται να μιλάει άσχημα η νέα γενιά; Που ακούει και από που έχει μάθει αυτόν τον τρόπο έκφρασης;
Πώς γίνεται να συμπεριφέρεται ανάρμοστα και να μην έχει τρόπους; Ποιανού τη συμπεριφορά μιμείται άραγε;
Πώς γίνεται να ακούει ό,τι ακούει; Είχε άραγε ποτέ άλλα ερεθίσματα πέρα από αυτά;
Πώς πιστεύει σε πράγματα που δεν υφίστανται; Τους επιτράπηκε άραγε ποτέ να δημιουργήσουν τη δική τους φωνή αντί να γίνονται απλώς φερέφωνα;
Μα κυρίως πως γίνεται να λέμε πως είναι στον κόσμο της και πως δεν νοιάζεται για τίποτα, τη στιγμή που η νέα γενιά είναι αυτή που μας έβαλε τα γυαλιά στα γεγονότα που έχουν αναταράξει τη χώρα μας το τελευταίο διάστημα;
Η νέα γενιά ήταν αυτή που κράτησε την ψυχραιμία της, που επέδειξε ανδρεία και τόλμη, που έβαλε μπροστά το φιλότιμο και την ευσπλαχνία προκειμένου να βοηθήσει όπως μπορούσε να βοηθήσει, που λειτούργησε με την καρδιά που ξέρει να αγαπά τον συνάνθρωπο πιο πολύ από τον εαυτό.
Κοιτώντας το πλήθος των νέων ανθρώπων που κινητοποιήθηκε όλες αυτές τις μέρες, που ήταν στις επάλξεις, που φώναζε συνθήματα συμπαράστασης, που αναζητούσε δικαίωση, μόνο δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου.
Δάκρυα βαθιάς συγκίνησης για όλα αυτά τα παιδιά που ενώ τους δίνουμε ελάχιστα, που ενώ τα πιέζουμε, που ενώ αγνοούμε τις ανάγκες τους, που ενώ δεν τους δίνουμε ερεθίσματα και που μόνο ξέρουμε να τους ζητάμε πως να είναι «ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ», τη στιγμή που πολλοί από εμάς τους μαθαίνουμε με τη συμπεριφορά μας το ακριβώς αντίθετο, αισθάνομαι υπερηφάνεια ειδικά για αυτή τη γενιά, η οποία με τόσα λίγα, καταφέρνει τελικά να κάνει τόσα πολλά και μεγάλα!
Γνωρίζω και συνεχίζω να ελπίζω πως η καλοσύνη είναι ένας σπόρος που ανθίζει ακόμα και στα πιο αντίξοα περιβάλλοντα, μα πραγματικά εύχομαι να υπήρχαν πιο γόνιμες συνθήκες, ώστε οι καρδιές όλων μας να γέμιζαν με περισσότερο νοιάξιμο και ενσυναίσθηση, έτσι ώστε να πάψουμε να κατηγορούμε τη νέα γενιά για όσα δεν μπορεί να κάνει, επειδή κάποιοι της έχουν ψαλιδίσει τα φτερά, και να δώσουμε στη νέα γενιά περισσότερα εφόδια για να επουλώσει τις πληγές της, βοηθώντας τη να πετάξει όσο πιο ψηλά μπορεί με περηφάνια για να κυνηγήσει όσα αγαπά. Και αυτή είναι μια υποχρέωση όλων μας ξεχωριστά. Ίσως έτσι, μόνο έτσι, υπάρξει πραγματική ελπίδα για όλους μας!
Λεϊμονή Χρύσα – Ψυχολόγος – MSc Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
