Συζητώντας με όλο και περισσότερους γονείς, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι σε βάθος την πολυπλοκότητα αυτού του ρόλου. Ένας ρόλος που δίνεται στον καθένα από εμάς τις περισσότερες φορές χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και οδηγίες που επιλύουν τις προκλήσεις με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπος ένας γονιός από τη πρώτη μέρα κι όλας που θα κρατήσει στην αγκαλιά του το παιδί του. Ωστόσο, νομίζω, πως είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι πριν πάρει την απόφαση να φέρει ένα νέο μέλος ανάμεσά του, να έχει πρώτα επεξεργαστεί σημαντικά κομμάτια της δικής του προσωπικής ιστορίας.
Καθένας από εμάς, λοιπόν, που θέλει ή είναι ήδη γονέας, θα πρέπει να αναλογιστεί τι είδους γονέας θέλει να είναι. Θα πρέπει να σκεφτεί ποια κομμάτια της δικής του ανατροφής θέλει να κρατήσει και ποια όχι. Θα πρέπει να αναστοχαστεί πάνω στη σχέση του με τους δικούς του γονείς, φέρνοντας σημαντικές αναμνήσεις στο νου, οι οποίες θα του υπενθυμίσουν όσα τον βοήθησαν να γίνει σε ένα μεγάλο ποσοστό ακριβώς αυτό που είναι σήμερα.
Δεν είναι αναγκαίο να γίνουμε οι γονείς που ήταν οι δικοί μας. Δεν είναι αναγκαίο να αναπαράγουμε συνήθειες και πρακτικές, με τις οποίες θυμόμαστε πόσο μας δυσκόλευαν στα παιδικά μας χρόνια, και με τις οποίες παραμένουμε αντίθετοι στο σήμερα. Αν και είναι αναπόφευκτο, μερικές φορές, το να μιμηθούμε πράξεις που είχαν υιοθετήσει οι δικοί μας, εάν επεξεργαστούμε τις εμπειρίες αυτές, θα είμαστε σε θέση να μπορέσουμε να αποφασίσουμε ποιες από αυτές τις πρακτικές θέλουμε συνειδητά να διατηρήσουμε, ποιες θέλουμε να τροποποιήσουμε και ποιες να εγκαταλείψουμε οριστικά.
Ακούω πολλούς γονείς να λένε:
«Εμείς έτσι μάθαμε»,
«Αυτό έκανε η μάνα μου, αυτό θα κάνω και γω»,
«Δεν ξέρω πως αλλιώς να συνδεθώ»,
«Φωνάζω ναι, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω»,
«Δεν υπάρχει χρόνος για συζήτηση».
Γονείς εγκλωβισμένοι μέσα στις ανασφάλειές τους, στα άγχη τους, στην πίεση και την κριτική της κοινωνίας και των προηγούμενων γενεών που είναι έτοιμοι να τους στήσουν στον τοίχο για τυχόν λάθη, παραβάσεις και αποτυχίες στον ρόλο τους. Γονείς που συχνά υποφέρουν και ζητούν βοήθεια στη διαχείριση των παιδιών τους, γιατί δεν έμαθαν ποτέ τι γονείς θέλουν οι ίδιοι να είναι.
Σε όλους αυτούς τους γονείς που ανησυχούν για τις σχέσεις με τα παιδιά τους, σε όλους αυτούς τους γονείς που αγωνιούν για το πώς θα τα καταφέρουν στον ρόλο τους, και για το πώς θα βρουν τις δικές τους ισορροπίες, θέλω να τους ενθαρρύνω λέγοντάς τους πως θα τα καταφέρουν.
Το πιο σημαντικό στην πορεία τους αυτή είναι η προθυμία τους να ανακαλύψουν το ποιοι θέλουν να είναι. Εάν η επιθυμία αυτή είναι σημαντική για εκείνους, θα καταφέρουν με την κατάλληλη βοήθεια, να επιτύχουν τις αλλαγές που χρειάζονται προκειμένου να δημιουργήσουν μια βαθιά και ποιοτική σχέση με τα παιδιά τους, η οποία θα βασίζεται στις δικές τους προσωπικές αξίες ως άνθρωποι. Σχέσεις βασισμένες στον σεβασμό, την αγάπη και την κατανόηση είναι σχέσεις ανθεκτικές που μπορούν να αντέξουν όσες καταιγίδες και αν φέρει η ζωή στον γονικό δρόμο τους.
Λεϊμονή Χρύσα – Ψυχολόγος
1η Δημοσίευση στην εφημερίδα «Θεσσαλία»